شهادت حضرت امام جواد علیه‌السلام
گوشه‌ای افتاده بود و دست بر زانو گذاشت گاه‌گاهی دست را بر دیدۀ کم سو گذاشت گـاه می‌پـیچـید از دردِ زیاد و نـاله کرد گاه می‌لرزید و دست خویش بر پهلو گذاشت گاه از سوزِ عطش فریاد می‌زد العطش گاه بر دیوارِ حجره بی‌تکّلف رو گذاشت در میانِ حجرۀ در بسته شد مثلِ حسین یا حسینی گفت و روی گونه‌هایش جو گذاشت گاه می‌گفت از سُـویدای دلش یا فـاطمه گوشه‌ای رفته دو دستش را روی بازو گذاشت این جوان نورِ دو چشمانِ علی موسی الرضاست غصّه‌ها در میانِ سـینۀ خود تو گذاشت گریه کن در این مصیبت با تمامیِّ وجود گوشه‌ای افتاده بود و دست بر زانو گذاشت |